Refleksie

Wat dink ek van die hele ‘blog’-gedoente? Ek was MAL daaroor! Ek kon nie wag om elke Maandagoggend my sê te sê nie. Dit was vir my ‘n bietjie moeilik om elke week 150 ‘blogs’ te lees en kommentaar daarop te lewer, maar dit was die moeite werd, want die meeste van julle het beter geraak met die skrywery en dit maak my bly :-) Dit was nie altyd lekker om net vir julle te sê wat julle foute is nie, want julle het oor baie oulike goed geskryf en ek het ‘n hele paar nuwe dinge geleer. Dit was lekker om julle 'blogs' oop te maak om te kyk wat julle geskryf het. Julle is darem baie oulik hoor! My ounooi is gelukkig om studente soos julle te hê. Ek het ook baie daarvan gehou om op ‘n Sondagaand, terwyl ek lekker snoesig in my bed lê, te lê en dink aan wat ek op ‘n Maandag gaan skryf. Ek hoop julle het my 'blog' soveel geniet soos ek julle s'n. Ek kan nie wag om dit volgende jaar weer te doen nie.

Dan groet ek eers, want hierdie worshond moet nou dringend iets in die veld gaan jaag! Ek het gister 'n mol daar gesien.

Worshondgroete…tot volgende keer!

Verhalende skryfstuk

Julle sal nooit raai wat die naweek met my gebeur het nie. Soos julle reeds weet – ek is ‘n miniatuur worshond, so ek is redelik klein, maar dit beteken nie dat ek nie my stem kan dikmaak nie.

Oorkant my huis bly daar so ‘n groot wolhond. Hy blaf onophoudelik as sy baas nie daar is nie en dit irriteer my ounooi grensloos. Vrydagaand het een van my ounooi se vriendinne by haar kom kuier. Ek hou BAIE van haar. Sy het sulke oulike tone en ek is mal daaroor om dit te lek. Toe sy in die oprit stop, is ek verskriklik opgewonde en ek gil en skree by die venster: “Hallo Lize, Hallo Lize, welkom!” Gewoonlik is daar so ‘n plank voor die deur sodat ek nie kan uitgaan nie, maar my ounooi het vergeet om hom daar te sit en toe daardie deur oopgaan is ek soos ‘n vetgemeerde blits, uit by die deur om vir Lize te gaan groet. En dis toe wat dit gebeur; die simpel oorkantste hond sien my hardloop en begin weer met sy geblaffery. Ek dink toe so by myself: “vanaand wys hierdie worshond vir jou wie is baas.” Ek hardloop vreesloos oor die pad en gil: “Bly stil jou simpel hond. Jy raas en jy irriteer my ounooi!” Wat ek vergeet het, is dat sy heining daar is om ‘n groot hond binne te hou en nie om klein hondjies buite te hou nie. In my opgewondenheid storm ek toe sommer dwarsdeur die tralies en daar staan ek binne-in sy agterplaas. Hy het net een hap na my neus gegee en daar spat die bloed! Ek het baie groot geskrik. Net so vinnig as wat ek daar aangekom het, het ek stert-tussen-die-bene teruggehardloop en woeps, op my ounooi se skoot gespring. Volgende keer sal ek ‘n entjie wegstaan as ek so op hom skree.