Verhalende skryfstuk

Julle sal nooit raai wat die naweek met my gebeur het nie. Soos julle reeds weet – ek is ‘n miniatuur worshond, so ek is redelik klein, maar dit beteken nie dat ek nie my stem kan dikmaak nie.

Oorkant my huis bly daar so ‘n groot wolhond. Hy blaf onophoudelik as sy baas nie daar is nie en dit irriteer my ounooi grensloos. Vrydagaand het een van my ounooi se vriendinne by haar kom kuier. Ek hou BAIE van haar. Sy het sulke oulike tone en ek is mal daaroor om dit te lek. Toe sy in die oprit stop, is ek verskriklik opgewonde en ek gil en skree by die venster: “Hallo Lize, Hallo Lize, welkom!” Gewoonlik is daar so ‘n plank voor die deur sodat ek nie kan uitgaan nie, maar my ounooi het vergeet om hom daar te sit en toe daardie deur oopgaan is ek soos ‘n vetgemeerde blits, uit by die deur om vir Lize te gaan groet. En dis toe wat dit gebeur; die simpel oorkantste hond sien my hardloop en begin weer met sy geblaffery. Ek dink toe so by myself: “vanaand wys hierdie worshond vir jou wie is baas.” Ek hardloop vreesloos oor die pad en gil: “Bly stil jou simpel hond. Jy raas en jy irriteer my ounooi!” Wat ek vergeet het, is dat sy heining daar is om ‘n groot hond binne te hou en nie om klein hondjies buite te hou nie. In my opgewondenheid storm ek toe sommer dwarsdeur die tralies en daar staan ek binne-in sy agterplaas. Hy het net een hap na my neus gegee en daar spat die bloed! Ek het baie groot geskrik. Net so vinnig as wat ek daar aangekom het, het ek stert-tussen-die-bene teruggehardloop en woeps, op my ounooi se skoot gespring. Volgende keer sal ek ‘n entjie wegstaan as ek so op hom skree.